Główną zasadą ustalania miejscowości kierunkowych, określonych rozporządzeniu, jest stosowanie się do odpowiedniej hierarchii. W pierwszej kolejności jest to najbliższe miasto wojewódzkie. Dalej najbliższe miasto na prawach powiatu, zaś trzecie w kolejności jest najbliższe miasto z siedzibą powiatu. Następnie mamy przejście graniczne, do którego prowadzi dana droga. Podkreślić należy jednak, że w tym przypadku za nazwą należy umieścić znak „PL” i znak wyróżniający państwo, do którego prowadzi przejście, przyjęty do oznaczania pojazdów uczestniczących w ruchu międzynarodowym. Na końcu jest inna miejscowość, jeżeli nie można podać nazwy miasta wojewódzkiego, powiatowego lub przejścia granicznego.


W wyjątkowych przypadkach, również określonych w rozporządzeniu, dopuszczone są inne rozwiązania. Warto przypomnieć, że w maju 2019 roku zmieniono treść rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków dopuszczając podawanie na tablicach przeddrogowskazowych i drogowskazach nazwę dużego miasta sąsiedniego państwa, do którego prowadzi droga, w języku polskim oraz w języku oryginalnym (uprzednio tylko w oryginale). Zbliżając się np. autostradą A4 do wschodniej granicy zobaczymy umieszczone obok siebie: Lwów (L’viv), a do zachodniej Drezno (Dresden). Po prawej stronie nazwy miasta umieszczony jest znak wyróżniający państwo.

Tablice szlaku drogowego - czyli takie gdzie widnieją odległości od poszczególnych miast - stosuje się w celu potwierdzenia przebiegu drogi krajowej (dopuszcza się ich stosowanie także na drogach wojewódzkich o dużym znaczeniu komunikacyjnym), podania jej numeru (numerów), głównych miejscowości leżących na danym szlaku i odległości do nich. Liczby kilometrów podawane na tablicach szlaku drogowego powinny oznaczać odległość od miejsca umieszczenia znaku do centralnego punktu danej miejscowości, np. rynku, głównego placu, ratusza, skrzyżowania dróg przelotowych itp.


Źródło: GDDKiA
Zdjęcia: GDDKiA/ Krzysztof Nalewajko