Wiem, wiem, wiem. Polskim narodowym sportem, jeszcze popularniejszym niż skoki narciarskie, jest narzekanie. Jeżdżąc na spotkania związków firm transportowych lubię oglądać parkingi. Mogę tam zawsze znaleźć Audi, Mercedesy i inne pojazdy reprezentujące wysokie segmenty osobówek. Jako wielbiciel komfortu i ładnego designu odczuwam niekłamaną przyjemność z takiego spaceru.
Tymczasem, gdy zasiadam z tymi przesympatycznymi ludźmi do dysput zazwyczaj słyszę... „Nie ma zleceń, prawo do bani, kierowcy odchodzą do konkurencji, spedytorzy to ździercy, ceny frachtów głodowe a i tak konkurencja jeździ, bo oszukują na wszystkim”. „Chyba zwijam interes” – ten tekst brzmi niczym powtarzalny dzwonek w słuchawce. Tyle że nawet koronawirus połączony z wcześniej rozpoczętym kryzysem nie spowodował jakiegoś masowego odpływu podmiotów z branży.
Gdzie te zlecenia?
Dzwonię więc i piszę do nadawców transportu, co z tym zleceniami. A oni w odpowiedzi, że szukają przewoźników niemal ciągle, mają swoje wymagania, choć po wstępnej analizie wcale nie aż tak niewyobrażalne, lecz gwarantują stałe umowy, systematyczne płatności, itp. Ciekawe...Spedytorzy także psioczą na swój los. Część ekspertów plus duża grupa firm transportowych prezentuje bowiem opinie na temat braku sensu obecności pośredników na rynku. Zamiast płakać powinni zacząć stanowić siłę i wykorzystać sytuację. Połączyć zleceniodawców i zleceniobiorców w mocny, nierozerwalny łańcuch dostaw. I udowodnić swoją przydatność, gdyż nawet przy zaawansowanych systemach IT, zleceniodawcom trudno ogarnąć rozdrobniony rynek TSL. Rozumie to część podmiotów tej branży, ale zdecydowanie nie wszystkie.
Dalsza część materiału dostępna na stronie.
