Dzisiaj przyznam się do czegoś, co pewnie będzie wykorzystywane przeciwko mnie.
No ale trudno. Trzeba mówić prawdę.
W szkole podstawowej byłem tchórzem... do... siódmej klasy.
Nie wiem, czy wiązało się to z tym, że do końca szóstej klasy byłem najniższy w całej szkole (nie w klasie, a w szkole), czy z tym, że się zwyczajnie bałem konfrontacji, ale byłem słaby, wątły, chorowity i tchórzliwy.
Do tego stopnia bałem się oberwać, że kiedy któryś kolega "strzelił mi mięśniaka" (uderzył pięścią w ramię), to nigdy nie oddawałem. Agresja wśród młodzieży rosła, a ja średnio obrywałem w szkole dwa razy w tygodniu.
W wakacje, w jakiejś książce przeczytałem słowa CHURCHILLA odnośnie drugiej wojny światowej. "Kto przyjmuje hańbę, żeby uniknąć wojny, będzie miał i jedno i drugie". Te słowa zapamiętam do końca życia. Odnosiły się wtedy do mnie, jak do nikogo innego.
Przyjmowałem upokorzenia, żeby uniknąć konfrontacji i bójki (czyt. żeby nie oberwać), a w efekcie strachu przed oberwaniem, obrywałem dwa razy w tygodniu.
U nas w klasie było dwóch najsilniejszych uczniów. Swoją drogą, to temat na jakąś pracę dyplomową, że wtedy w każdej klasie ustalona była hierarchia, jak w stadzie.
I pamiętam tego najsilniejszego. JAREK.
Wszyscy się go bali, bił kogo chciał i kiedy chciał, a kiedy we wrześniu zobaczył mnie na horyzoncie, ruszył w moją stronę.
Wiedziałem że dostanę najpierw mięśniaka, później w brzuch, a kiedy się pochylę po ciosie w brzuch, dostanę karczycho. Już to widziałem oczami wyobraźni i już zaciskałem pięści. Kiedy podchodził, wyciągnąłem prawą dłoń, w geście przywitania. A on przywitał się i chwilę potem uderzył mnie w ramię.
Odwróciłem się i z całej siły uderzyłem w ramię jego. Klasa zaszumiała. Zdumieniom nie było końca. Popatrzył mi w oczy i zbliżał się do mnie, mówiąc głosno co mnie czeka. Nie dokończył, zawaliłem mu pięścią w brodę i padł na ziemię.
Rozległy się szumy, wrzaski i okrzyki. Oto Jarek, pierwszy raz w szkole, dostał w dziub i o dziwo leży. Wstał szybko i doskoczył do mnie, ale pewność siebie go opuściła. Zawahał się na sekundę i mu poprawiłem. Kiedy padł drugi raz, nie czekałem aż wstanie, usiadłem na nim i lałem go po gębie tak, że przestałem dopiero, kiedy dwóch nauczycieli mnie podniosło i moje pięści już go nie dosięgały.
I stał się cud. Dwa ostatnie lata nauki, przebiegły bez bójki. Nikt nie uderzył mnie i nie uderzyłem nikogo ja. Wszyscy się nauczyli, że potrafię oddać i to wystarczało. Ja sam zaczepki nie szukałem nigdy. W sumie niewiele się zmieniło i nadal bałem się bójek, ale ci którzy bili... szukali sobie innych ofiar. Takich, które nie oddadzą, a widok Jarka leżącego głową we własnej krwi, został wielu uczniom, na długie lata w głowach. Takiego widoku się nie zapomina.
Skończyła się szkoła podstawowa i poszedłem do zawodówki.
Tam na dzień dobry, na pierwszym apelu, pani dyrektor przemówiła do nowych uczniów. W dwóch zdaniach mówiąc.
Walczymy z falą, nie do końca się to nam udaje, więc prosimy zgłaszać wszelkie próby znęcania się nad nowymi uczniami.
Nie minęły dwa dni szkoły, a spóźnił sie autobus. Stało się tak, że do budyku szkoły wchodziłem, nie przed ósmą, a kilka minut po, kiedy trwały lekcję. Korytarz pusty, na schodach ani żywej duszy, a moja lekcja odbywała się na 3 piętrze. Więc lece po schodach jak wariat, a z góry schodzi trzech cwaniaczków, omijam ich szerokim łukiem i przyśpieszam, gdy nagle jeden podkłada mi nogę. Potknąłem się i wstałem. Zaczał rechotać i schodzili na dół. Ja wstałem i zapytałem go, czy wie, że zęby trzeci raz nie rosną. Zatrzymali się i ruszyli w moją stronę.
Stałem na podłodze na trzecim piętrze, oni wchodzili z półpiętra. Pierwszego, który miał już głowę na wysokości moich kolan, zawaliłem kopa w twarz. Spadł na sam dół i już nie wstawał. Drugiemu doskoczyłem i zawaliłem pięścią, ale słabo trafiłem, bo tylko kucnął i złapał się za szczękę. A trzeci krzyczał : NIE BIJ. Więc dostał tylko raz w nosia. Zalał się krwią.
W szkole było pogotowie, policja, rodzice, dyrekcja, wszyscy.
NIE ZROBILI MI NIC.
Cała trójka była ode mnie większa, starsza i w dodatku to oni mnie napadli. WE TRZECH. Ja byłem w szkole nowy, przestraszony (co bardzo łatwo mi było zagrać, bo byłem mały i chudy). Każdy z nich był ode mnie o pół głowy wyższy i z 15 kg cięższy.
Policjant nie chciał wierzyć, że byłem sam i ciągle pytał o to, kto był ze mną.

Ja nauczyłem się jednego. NIGDY SIĘ NIE BAĆ. Jeśli jest ich więcej, nie przebierać w środkach. A kiedy już dojdzie do bójki, bić w taki sposób, żeby cała reszta bała się nawet pomyśleć o ataku na mnie.
Tak samo jak w szkole podstawowej, widok Jarka leżącego we krwi, powstrzymał ponad 100 chłopaków z klas 7 i 8, żeby się ode mnie trzymali z daleka, tak samo w zawodówce, widok karetki zabierającej trzecioklasistę, powstrzymał wszystkich od prób zaczepiania mnie.
Jeden z mojej klasy, kiedyś próbował, ale inni zaczęli mu widowiskowo opowiadać, jak karetka wywoziła trzecioklasistę, więc ten odpuścił. Oczywiście nie dlatego, że się bał, ale jak sam powiedział "Dzisiaj nie mam czasu, żeby po lekcjach na ciebie czekać". Czasu nie znalazł do końca szkoły, a ja też o tenm czas nie prosiłem, bo to był kawał chłopa i rzeczywiście się go bałem.
STRACH.
Strach towarzyszył mi zawsze. W każdej bójce, zarówno tej wygranej, jak i przegranej. To strach odwetu i strach przed oberwaniem, powodował że atakowałem zawsze pierwszy, mocno i szybko. Wiedziałem, że aby nie dostać w nosek, trzeba przeciwnika wyeliminować, zanim uderzy. Trzeba działać szybko i mocno. Jednym z największych moich dziecięcych lęków był sen: W tym śnie biłem przeciwnika pięścią po gębię, a on stał i się śmiał. Moje ciosy były nieskuteczne. On się śmiał i kiedy zamierzał sie, żeby mi oddać, budziłem się z krzykiem. Zawsze się tego bałem i do dzisiaj boję. Dlatego w bójce, bije z całych sił, a kiedy przeciwnik pada, dobijam go kopnięciami w twarz. Boję się, że wstanie i okaże się silniejszy. Uzyskuje spokój ducha, dopiero, kiedy z nosa puszcza krwawe bańki i ma trudnosci z oddychaniem. Wtedy wiem, że ta żmija ma wybite zęby jadowe i juz nie ukąsi.

Przez lata nauczyłem się, że nie warto wdawać się w bójki z pojedyńczym przeciwnikiem, bo wtedy zawsze jesteś przegrany.
No wyobraź sobie że twój przeciwnik jest starszy, niższy, wygląda na słabszego.
Jeśli takiego pobijesz, nie wzbudzi to niczyjego podziwu, bo to tak, jakbyś pobił dziecko w szkole podstawowej.
Jeśli od takiego dostaniesz, wstyd i sromota jeszcze gorsze.

A kiedy przeciwników jest trzech?
To zmienia postać rzeczy. Wtedy zawsze wysiadam z auta.
Wszyscy patrzą, na ciebie idzie trzech. W oczach każdego świadka nie masz szans i walczysz o własne życie. Więc każdy podstęp i każdy cios (nawet w jajca) się godzi i nie przynosi hańby.
Jeśli przegrasz z trzema? Wstydu nie bedzie.
Jeśli wygrasz? Do końca życia będziesz się tym chwalił. No i nikt nie zarzuci ci, że ich pokiereszowałeś, bo w końcu oni atakowali we trzech. Tutaj jest ta bezkarność o której mowa w tytule.

~Cyprian Kleofas Kozłowicz

*.151.39.175