Nie będzie o pracy, pieniądzach, transporcie i firmach. :) Trzeba odskoczyć na chwilę i napisać coś na luzie.

Jako mały chłopiec, widziałem taką mapę polski z ukształtowaniem terenu. Mapka była ogromna, na pół ściany i z tworzywa, ale nie była płaska. gdyby ją położyć na podłodze, do góry wystawały, rzeki były niżej i generalnie wytłoczone było ukształtowanie terenu. Wydawało mi się wtedy, że całość miała zachowane proporcje. Nie kupiłem jej wtedy, gdyż nie miałem tyle pieniędzy, tata kupić nie chciał, a za jakiś czas o niej zapomniałem. Dzisiaj wiem, że taka mapa nie miałaby sensu. Odległość od morza do południowej granicy, to na oko i w przybliżeniu 500 km. A najwyższy szczyt ma 2, 5km.
Gdyby chcieć zachować proporcje, to przy kwadratowej mapie o wielkości 50cm na 50cm, najwyższy szczyt miałby 2, 5mm. Nie wiem czy takie wzniesienia, jak góry sowie, karpaty, ślęża, byłyby w ogóle możliwe do namacania palcami.
Gdyby zaś ktoś wpadł na pomysł, żeby wzniesienia, góry i pagórki były widoczne i dokładne, to mapa mogłaby się nie zmieścić na sali gimnastycznej w szkole.

A dlaczego w ogóle sobie przypomniałem taką mapę?
Ujrzałem w internecie zdjęcie jakiejś nieforemnej i pokracznej bryły, która podpisana była tak.
TAK WYGLĄDAŁABY NASZA PLANETA, GDYBY WYPAROWAŁA Z NIEJ CAŁA WODA.
Pacnąłem się dłonią w czoło i przypomniałem sobie DWA WYMIARY.
Różnica między największą odkrytą głębią, a najwyższym szczytem. Oraz promień ziemi.
Największa głębia ma niecałe 20km. Najwyższy szczyt ma 9km. No zaokrąglijmy do 10 km. Czyli różnica wynosi 30km. Promień ziemi wynosi 7000km.
Czyli 700 do 3.
Czyli gdybyś wziął kulę o promieniu 70cm (średnicy 140cm), to różnica między największą głębią, a najwyższym szczytem wynosiła by 3mm.
Góry byłyby ledwie wyczuwalne pod opuszkami palców i niemożliwe do wypatrzenia. Wzory i wyżłobienia na piłce do koszykówki, są wielokrotnie większe, od różnic wysokości na ziemi, gdyby zeskalować ją do rozmiarów tejże piłki.

A teraz gwóźdź programu. W szkole podstawowej, widzialem taki model. Kula imitująca naszą planetę, a na drążku druga kula imitująca księżyc. W środku była żarówka imitująca słońce. Kręciło się korbką, obracała się ziemia, okrążała słońce, a dookoła niej pomykał księżyc. trzeba było się naprawdę długo nakręcić korbą, żeby obrócić cały cykl, czyli cały rok.
Urządzenie było genialne, bo świetnie unaoczniało dzieciom, dlaczego zmieniają się pory roku, kiedy jest noc, kiedy dzień, gdzie są zwrotniki i dlaczego widzimy księżyc zawsze z jednej strony.
Oczywiście w tym przypadku, też wierzyłem że skala jest wiarygodna.
Dzisiaj wiem, że skala była sfiksowana i doskonale rozumiem dlaczego.
Gdyby powstał taki realny model, w którym ziemia miałaby rozmiar piłeczki tenisowej, to księżyc musiałby być oddalony o jakieś 4 metry i mieć rozmiar śliwki, a słońce musiałoby być w sąsiedniej dzielnicy. :)
Gdyby model ziemi miałby być czytelny i dość duży (jak duży globus), to księżyc musiałby być 40 metrów dalej i mieć rozmiar piłeczki tenisowej, a słońce byłoby jakieś 15 km dalej i miałoby promień 70 metrów.
Dość trudno byłoby zmieścić taki model w szkolnej sali.


No i w ten sposób, legły w gruzach moje dziecięce marzenia. :)
Mam nadzieje, że się ubawiliście z dziecięcego widzenia świata, czy może nawet wszechświata.
Pozdrawiam

~Cyprian Kleofas Kozłowicz

*.151.34.85