Chyba niejednego z nas, kierowców zawodowych, zirytowali na drodze inni kierowcy.
Chyba niejeden z nas, w swojej kabinie psioczył, złorzeczył i przeklinał.
Mnie trafiło się dzisiaj.
Wracałem do domu, wielka sobota i jeszcze z dwie godziny jazdy do Wrocławia.
Oczywiście podczas powrotów, obowiązują inne ograniczenia prędkości niż podczas wyjazdów.
na trasie pojazdów mało, ruch nieznaczny, a warunki dobre. Na tempomacie tyle, ile fabryka dała, droga prosta długa i szeroka.
Nagle, daleko przede mną, wyjeżdża samochód osobowy i jedzie przede mną. Wolniej, ale w tym samym kierunku. Nawet zwrot wektora ma taki sam.
Doganiam go, ale myślę że to przecież osobówka i z pewnością się rozpędzi.
Niestety się myliłem. Facet jechał pomiędzy 65 a 85km/h, z tym że zasada rządząca jego jazdą, polegała na tym, że...
Jeżeli droga była prosta i istniała teoretyczna możliwość wyprzedzenia, przyśpieszał do 85. Natomiast kiedy pojawiały się przeszkody uniemożliwiające wyprzedzanie, zwalniał znacząco. Dodatkowo co chwilę zerkał w lusterko.
Jechałem tak za nim i w pewnym momencie wpadłem na pewien pomysł.
A co... Gdybym udawał, że go nie ma? Co gdybym go zignorował i z premedytacją w niego wjechał?
W pełni świadomie i zupełnie celowo wcisnąć gaz do dechy, najechać go z tyłu i jechać tak, jakby go zwyczajnie nie było?
Czy kolizja spowoduje zatrzymanie mojego pojazdu? Czy uruchomią się poduszki powietrzne? Czy zablokuje mi koła? Czy silnik załadowanego pojazdu ciężarowego da sobie radę, pchając przed sobą osobowy samochód? Czy on wyleci z drogi z powodu uderzenia czy też będę go pchał?
Tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi.
Wagowałem się chwilę, mocno rozmyślałem nad konsekwencjami takiego czynu i doszedłem do wniosku, że...
W końcu do więzienia mnie za to nie zamkną, nikt mnie nie zabije i ja nikogo nie zabiję.
Ogromnie nabuzowałem się wewnętrznie, adrenalina spowodowała słodkość w gardle i poczułem się tak, jak na chwilę przed skokiem spadochronowym.
Wtedy też się zastanawiałem, ale wreszcie pomyślałem: "skaczę" i skoczyłem.
Podobnie było tym razem.
Raz się żyje! Ryzyk fizyk! Jadę i niech się dzieje wola nieba.
Pochyliłem się nad przyciskami i wyłączyłem wszystkie te automatyczne udogodnienia, asystentów i pomocników. Nawet eko głupka wyłączyłem.
Zaczekałem na odcinek prostej drogi (nie wiem po co) i wcisnąłem gaz w podłogę.
Samochód się rozpędzał, a dystans do osobówki się zmniejszał.
Kiedy tył jego samochodu, zniknął z pola mojego widzenia, przygotowałem się duchowo do zderzenia. Przełknąłem ślinę i czekałem na szarpnięcie. Różnica prędkości nie była duża, ponieważ kierowca pojazdu osobowego, sądził że zamierzam go wyprzedzać, więc na złość przyśpieszał. Jednak ciągle jechał odrobinę wolniej.
najpierw "pod maską" zniknął mi jego zderzak, później tylna szyba i kawałek dachu. To właśnie wtedy miałem największego stracha i pokusę, żeby nacisnąć hamulec, ale zwalczyłem ją. Następnie, po to aby nie spanikować, oparłem się wygodnie i przestałem "zaglądać" przed maskę. Patrzyłem daleko przed siebie, udając że go tam nie ma.
Jednak ku mojemu zdziwieniu, do kolizji nie dochodziło. Nie słyszałem łamanych plastików, nie poczułem szarpnięcia, ani nie słyszałem pisku opon. Zupełnie tak, jakby mi się przyśnił. Nie wiem, jak długo to trwało, ale sekundy strasznie mi się dłużyły i czas zwolnił. Po jakimś czasie zobaczyłem go znów i patrzyłem na oddalający się pojazd.
Powinienem poczuć ulgę, a ja poczułem rozczarowanie.
To trochę tak, jakbyście mieli zrobić coś, czego bardzo się boicie, a kiedy juz się mentalnie przygotowaliście i podjeliście męską decyzję, okazałoby się, że akcja została odwołana.
On odjechał i naprawdę więcej go nie widziałem. Przestał się ze mną bawić.
Dopiero po kilku minutach, dotarło do mnie, co zrobiłem i zaczęły mi się trząść kolana. Tak mocno, że nie mogłem powstrzymać drgań.
Do domu dojechałem bez dalszych przygód.
Pozdrawiam i życzę Wesołych Świąt.

~Cyprian Kleofas Kozłowicz

*.warszawa.vectranet.pl