Producenci samochodów ciężarowych i autobusów angażują się w wysiłki zmierzające do osiągania europejskich celów klimatycznych poprzez dostarczanie zrównoważonych rozwiązań w transporcie drogowym. Inwestujemy i zwiększamy produkcję modeli zasilanych akumulatorami i wodorowymi ogniwami paliwowymi, ale naszym zdaniem wyznaczanie ambitnych celów w nadziei, że producenci będą je w stanie sprawnie zrealizować nie jest żadną strategią. Cele w zakresie redukcji emisji CO2 przyjęte na rok 2030 są najbardziej ambitne na świecie. Takim celom muszą jednak towarzyszyć równie ambitne warunki sprzyjające i spójne ramy regulacyjnestwierdził Harald Seidel, przewodniczący zarządu ACEA ds. pojazdów użytkowych.Dekarbonizacja transportu ciężarowego i autobusowego to przedsięwzięcie, w którym uczestniczy wiele podmiotów w ramach całego ekosystemu transportu i logistyki. To nie pojazdy bezemisyjne stanowią wąskie gardła, lecz brak podstawowych warunków sprzyjających transformacji; To wyzwanie, któremu producenci nie są w stanie samodzielnie stawić czoła.
Publiczna infrastruktura do ładowania ciężarówek i autobusów jest niewystarczająca. Aby osiągnąć 45% redukcję CO2 do 2030 r. w Europie potrzeba co najmniej 50 000 ładowarek i co najmniej 700 stacji tankowania wodoru. Równie niewystarczające są ceny emisji CO2 i programy zachęt mające na celu zmniejszenie różnicy w całkowitych kosztach posiadania między tradycyjnymi pojazdami z silnikiem Diesla a pojazdami o zerowej emisji. Ciężarówki i autobusy stanowią podstawę naszego stylu życia, umożliwiają funkcjonowanie unijnej gospodarki i służą społeczeństwu: prawie 80% towarów przewozi się ciężarówkami i ponad połowę przewozów pasażerskich realizują autobusy. W przyszłości ich udział w transporcie jeszcze wzrośnie. ACEA w swoim manifeście #FutureDriven przedstawia plan działań dostosowany do konkretnych potrzeb i wyzwań stojących przed segmentem pojazdów bezemisyjnych.
Źródło: ACEA
